Gdy już zacząłem wybiegać myślą naprzód, to zrobiło się ich nagle
więcej. I więcej, jedna pociągała za sobą drugą.
Pierwsza była serweta, ale taka z ceraty. Wygoda i ergonomia
w jednym. No i łatwo się ściera, a po miesiącu można zmienić na inną. Nie ma
nawet śladu po wypadku, pamięć znika w śmieciarce oddalającej wspomnienie na ich wysypisko zbiorcze.
Potem pomyślałem, że można by zaradzić wymsknięciom szklanki.
Bo pijałem w szklance, kubki jakoś nie pasowały mi do mojej koncepcji. Wzgarda
dla kubków. Więc pewnego dnia będąc w hipermarkecie kupiłem takie gumowe nakładki.
I już śliska szklanka się nie wyśliźnie, gdyby ręka była mokra. Od czego mokra,
no nie wiem, gdybym zmywał wcześniej tę szklankę. Albo trzymał długo szklankę w
dłoni, że by mi się spociła. Dłoń w sensie.
Kiedyś będąc u rodziny z wizytą zauważyłem, jak wuj robi
dziurę w tyle kartonu. O, genialne. W ten sposób te irytujące zrywy wciskającego się do kartonu powietrza nie mogłyby
stworzyć ryzyka rozlania. I ja zacząłem robić dziury nożyczkami. Dla pewności kupiłem
drugą parę nożyczek, którą zawsze trzymałem w kuchennej szufladzie. Po tygodniu
zrobiłem sznureczek i przyczepiłem nożyczki do klamki od szuflady, żeby nie przyszło
mi do głowy położyć tych nożyczek w innym miejscu.
Ale inna rzecz nie dawała mi spokoju. Wyobrażenie plam na
dywanach w dużym pokoju, a lubiłem tam pijać. W styczniu pozbyłem się
wszystkich dywanów. Oddałem wujowi także dywaniki sprzed wanny, no nigdy nie
wiadomo gdzie mi się zachce chodzić ze szklanką.
A, i spodeczki. Bo jak się rozpraszałem i piłem bez
skupienia, to czasem na krawędzi szklanki zostawała taka kropelka. Jedna,
ostatnia, i spływała sobie niezauważona, nikczemnie skradając się w dół. Jeśli prześliznęła
się obok nieświadomej dłoni, to mogła skapnąć. Na kanapę na przykład, tę sprzed telewizora. Więc
kupiłem zestaw spodeczków doskonale pasujących do utrzymania kropel w ryzach.
Wieczorem wyniosłem kanapę na śmietnik.
W rezultacie około czwartku, gdzieś koło godziny czternastej, po
przemyśleniu tematu zrezygnowałem w ogóle i ostatecznie z picia mleka. W sumie i tak miałem ważniejsze sprawy, zrywałem podłogi bo jakby coś się rozlało i dostało między parkiet i tam się swobodnie rozwijało w bezecnym zapleśnieniu.... chyba bym oszalał.
Jest dobrze - nie będzie co płakać.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz